Forum o psach :: Przegląd tematu

Ramba · Wysłany: Śro 19:50, 20 Cze 2007 Temat postu:

Zaduży pies jak dla mnie, nigdy nie widziałam doga niemieckiego w realu Wink

Domena · Wysłany: Wto 14:17, 12 Cze 2007 Temat postu:

Fajny psiak Very Happy

I duuży

Panka · Wysłany: Pon 20:26, 11 Cze 2007 Temat postu:

Jeszcze jest żółty:

Anusia

Arlekin:

Czarny

Pręgowany:

Błękitny:

Nikoluś ;* · Wysłany: Nie 12:48, 10 Cze 2007 Temat postu:

Ja nie przepadam za dogami

Panka · Wysłany: Nie 10:03, 10 Cze 2007 Temat postu:

Kocham dogi... Moja mama kiedyś takiego miała- czarnego... One są bardzo wielkie, niewiem jak człowiek mógł wychodować takiego psa...

Anusia · Wysłany: Sob 22:19, 09 Cze 2007 Temat postu: Dog niemiecki

Dog niemiecki - jedna z ras psów, należąca do grupy psów w typie sznaucera i pinczera, psów molosowatych, szwajcarskich psów pasterskich i psów innych ras. Zaklasyfikowana do sekcji psów molosowatych w typie dogowatym.

Rys historyczny
Prawdopodobnie przodkami obecnego doga były: niemiecki "Bullenbeisser" (Bulldog), jak i zarówno "Hatz-and Saurüden" (psy tropiące i polujące na dzika, które przypominały krzyżówkę muskularnego mastifa angielskiego z Greyhoundem). Na dworach początkowo były trzymane psy tego typu do polowań na grubego zwierza. Później wraz ze spadkiem liczebności m.in. dzików na terenie dzisiejszych Niemiec ograniczano hodowle doga. Znalazł wtedy uznanie jako pies towarzyszący wśród wyższych warstw społecznych. Pierwszy wzorzec doga niemieckiego, który znacznie odbiegał od współczesnego standardu, został ustalony w Berlinie w roku 1880. Wielkim miłośnikiem tej rasy był kanclerz niemiecki Otto von Bismarck.

Budowa

* Głowa - wydłużona, wąska, łuki brwiowe dobrze rozwinięte, jednak bez szczególnego uwydatnienia; mięśnie policzkowe tylko lekko zaznaczone, w żadnym razie silnie uwydatnione; przełom czołowy - wyraźnie zaznaczony; nos dobrze rozwinięty i wykształcony, szeroki, z dużymi otworami, czarny (wyjątek - dogi maści arlekinowej, u których tolerowana jest barwa cielista); kufa głęboka i jak najbardziej prostokątna; szczęki dobrze wykształcone, szerokie; zgryz - nożycowy.
o Uszy - z natury wiszące, wysoko osadzone, średniej wielkości.
* Ruch - harmonijny, elastyczny, lekki, miarowy i sprężysty. Kończyny widziane zarówno z przodu, jak i z tyłu muszą poruszać się równolegle.
* Skóra - przylegająca, naprężona. U psów jednobarwnych dobrze pigmentowana, u arlekinów w rozkładzie zabarwienia występują plamki pigmentu.

Szata i umaszczenie

Włos doga niemieckiego jest bardzo krótki, gęsty, gładko i równo przylegający, z połyskiem. Dogi niemieckie grupuje się w trzech niezależnych zastawieniach umaszczenia: żółte i pręgowane, arlekiny i czarne, błękitne.

* Żółty - jasno-złoto-żółty do nasyconego żółto-złotego; pożądana jest czarna maska.
* Pręgowany - barwa zasadnicza jasnożółta do złoto-żółtej, z czarnymi, jak najbardziej równomiernie rozłożonymi i wyraźnie zaznaczonymi pręgami, przebiegającymi w kierunku żeber; pożądana czarna maska.
* Arlekin - (biało czarny) barwę zasadniczą stanowi czysta biel, możliwie bez żadnych odcieni. Występują na niej dobrze porozkładane na całym ciele, nierównomiernie poszarpane, intensywnie czarne plamy.
* Czarny - błyszcząca, intensywna czerń. Dopuszcza się białe znaczenia. Zalicza się tu także dogi tzw. płaszczowe, u których czerń niejako w postaci płaszcza pokrywa główną partię tułowia. Kufa, szyja, klatka piersiowa, brzuch, kończyny i koniec ogona mogą być białe. Do czarnych zaliczane są również tzw. platten (płytowe) - dogi z białym kolorem podstawowym i dużymi czarnymi płatami
* Błękitny - czysty, stalowy błękit. Dopuszczalne są białe znaczenia na piersi i łapach.

Zachowanie i charakter
Psy przyjazne, mocno przywiązane do właściciela, lubią dzieci; powściągliwe i ostrożne wobec obcych; występujące osobniki agresywne powinny być wyłączane z dalszej hodowli. Posłuszeństwo można wyegzekwować konsekwentnym i stosunkowo wczesnym wychowaniem.

Pielęgnacja
Pielęgnacja doga niemieckiego jest prosta. Wymagają w miarę regularnego szczotkowania i przeczesywania sierści. Psy linieją na jesień, jednak nie tracą dużej ilości włosów.